Ήταν αρχές Μαρτίου του 2006. Η υπόθεση της εξαφάνισης του Άλεξ βρίσκονταν σε πλήρη εξέλιξη , τα κεντρικά δελτία των τηλεοπτικών ειδήσεων αφιέρωναν το μεγαλύτερο μέρος τους στις έρευνες και στα δημοσιογραφικά γραφεία έπεφταν ιδέες για κάθε είδους σχετικό ρεπορτάζ.
Κάπως έτσι, στα γραφεία της εφημερίδας Μακεδονία –που σήμερα έπαψε να λειτουργεί-, έπεσε μεταξύ αστείου και σοβαρού, να επικοινωνήσω με τη διαισθητικό Ελένη Κικίδου για να τη ρωτήσω σχετικά με την υπόθεση.
«Τον Άλεξ , δεν θα τον βρουν ποτέ», μου είχε πει, κοιτώντας τη φωτογραφία του παιδιού σε μια εφημερίδα.
Λίγους μήνες αργότερα, η Ελένη Κικίδου, «η διαισθητικός που άφησε εποχή», θα έφευγε από τη ζωή, κουρασμένη από το φορτίο που κουβαλούσε στις πλάτες της λόγω του ιδιαίτερου χαρίσματός της.
Το μέντιουμ που χρησιμοποίησε η ελληνική αστυνομία για την εξιχνίαση στυγερών εγκλημάτων
«Σουρούπωνε. Ένα ελαφρύ κύμα αέρα από τη θάλασσα, την έκανε να σφίξει τη ζακέτα πάνω στους ώμους της. Περπατούσε σκυφτή , με βήματα αργά. Κοντοστάθηκε. «Όχι, δεν είναι το φύσημα του αέρα. Κάτι «πιάνω εδώ» , είπε. Πίσω της, παραφυλώντας σχεδόν μέσα στους θάμνους, οι αστυνομικοί παρακολουθούσαν γεμάτοι περιέργεια. Ένα συναίσθημα σαν ίλιγγος την έκανε να σταματήσει απότομα. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα συνέχισε: «Τον βλέπω να πλησιάζει από πίσω το ζευγάρι που είναι καθισμένο στη ρίζα ενός δένδρου…Υπάρχει κάτι βίαιο στην ατμόσφαιρα. Το νιώθω….Το πρόσωπό του…»
Η διαισθητικός τώρα κοίταξε μπροστά της μέσα στο σκοτάδι, ίσως χωρίς να βλέπει ή καλύτερα χωρίς να ξέρουν οι άλλοι τι ακριβώς βλέπει.
Αν μπορούσε κανείς να πλησιάσει περισσότερο στο πρόσωπο της Ελένης Κικίδου , εκείνο το παράξενο βράδυ θα έβλεπε αρχικά μια έκφραση τρόμου και μετά πόνου που απλώνονταν πάνω του. Ένας νεαρός αστυνομικός που παρακολουθούσε τη σκηνή μερικά βήματα πιο πίσω , ανατρίχιασε χωρίς να ξέρει καλά-καλά γιατί.
Ήταν σίγουρα μια από τις πιο παράξενες σκηνές που εκτυλίχθηκαν εκείνο το βράδυ της 18ης Αυγούστου του 1953, στη Βάρκιζα.
Το πρώτο και ουσιαστικό βήμα για τον εντοπισμό του Δράκου της Βουλιαγμένης είχε γινει και ήταν η πρώτη φορά που μια «ψυχική ντεντέκτιβ» είχε χρησιμοποιηθεί από την Ελληνική Αστυνομία, για την εξιχνίαση μιας σκοτεινής υπόθεσης.
Υπόθεση Πεπέ: Μια πολύ ρόζ ιστορία
Η Ελένη Κικίδου άφησε εποχή. Ήταν μια όμορφη γυναίκα που κινούνταν με άνεση στους καλλιτεχνικούς και πολιτικούς κύκλους της εποχής. Εκείνο όμως που εκτόξευσε τη φήμη της στο εσωτερικό και εξωτερικό , ήταν η συμμετοχή της στην εξιχνίαση σκοτεινών αστυνομικών υποθέσεων.
Μια τέτοια υπόθεση το καλοκαίρι του 1957 έφερε στο φως ένα ακόμη έγκλημα. Ένας σιδηροδρομικός βρέθηκε άγρια μαχαιρωμένος από τον εραστή του. Και οι δύο άνδρες είχαν οικογένειες , οι οποίες δεν γνώριζαν τίποτε για τη μυστική ζωή τους… Η Ελένη Κικίδου για μία ακόμη φορά ακολούθησε τα ίχνη του δολοφόνου με τη διαίσθησή της.
Ποια ήταν πραγματικά η Ελένη Κικίδου;
Η μικρότερη σε ηλικία μαθήτρια της περίφημης ομάδας της Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών του Άγγελου Τανάγρα, η Ελένη Κικίδου που σε ηλικία 9 χρονών έπαιρνε μέρος σε πειράματα τηλεπάθειας μεταξύ Αθήνας , Παρισιού και Βερολίνου, ήταν μια γυναίκα που με το χάρισμα της διαίσθησής της άφησε εποχή. Μια γυναίκα που διαδραμάτισε έναν ιδιαίτερο ρόλο στην Κατοχή, ως Ελληνίδα «Μάτα Χάρι» , απελευθερώνοντας αντάρτες που αιχμαλώτισαν οι Ιταλοί.
Σ αυτή την γυναίκα και τη ζωή της είναι αφιερωμένο το βιβλίο με τίτλο: «Ελένη Κικίδου. Η διαισθητικός που άφησε εποχή» , που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΡΧΕΤΥΠΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου